ار زمین‌شناسان دانشگاه گیل توانسته‌اند بهترین تصویر از چهره زمین را در 100 میلیون سال پیش از میلاد ارائه كنند.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، قاره‌های مدرن زمین بخشهایی از یك ابرقاره یكپارچه 300 میلیون ساله موسوم به پانجه‌آ هستند كه ابتدا در نزدیكی استوا قرار داشت اما در دوره دایناسورها، نیروهای تكتونیكی به آرامی باعث تجزیه این ابر قاره شدند.
دانشمندان اكنون پیش‌بینی كرده‌اند كه همین نیروها می‌توانند قطعات جداگانه قاره‌های امروزی را به یك ابرقاره جدید موسوم به آماسیا در 100 میلیون سال آینده تبدیل كنند.
سنگها و رشته‌كوه‌های قدیمی نشان می‌دهند كه حركت مداوم پوسته زمین پیش از این در یك دوره حدود نیم میلیارد ساله چندین بار ابرقاره‌ها را از هم جدا و مجددا به هم متصل كرده است. اما نمایش محل شكل‌گیری ابرقاره‌های پیشین مشكل بوده كه در نتیجه پیش‌بینی تصادم آینده را در هاله‌ای فرو برده است.
محققان دانشگاه گیل ابتدا به بررسی دوران پیش از پانجه‌آ پرداخته و موقعیت ابرقاره‌های رودینیا در حدود یك میلیارد سال پیش و نونا در 700 میلیون سال قبل را تعیین كردند.
این محققان دریافتند كه در طول این دو دوره هر ابرقاره در یك چهارم جهان از جایی كه ابر قاره پیشین شكل گرفته بوده، تشكیل شده است. با استفاده از این اطلاعات آنها محاسبه كرده‌اند كه آماسیا در نزدیكی قطب شمال شكل خواهد گرفت.
پیش‌بینی آنها بر اساس یك شیوه جدید تعییر دادها از رگه‌های مغناطیسی كشف شده در نمونه‌های سنگهای باستانی است. این رگه‌ها كه موقعیت نمونه‌ها را در ارتباط با میدان مغناطیسی زمین كه در آن به حالت جامد در آمده‌اند، ثبت كرده می‌توانند برای تعیین محل شكل‌گیری سنگها در جهان مورد استفاده قرار بگیرند.
زمین‌شناسان از این اطلاات برای پیگیری حركات ابرقاره‌ها استفاده كرده‌اند.
رگه‌های مغناطیسی از پیش از این برای محاسبه عرضها یا موقعیت شمال و جنوب قاره‌های قدیم مورد استفاده بوده‌اند.اما تعیین طولها یا موقعیت شرق به غرب بسیار مشكل‌تر بوده چرا كه میدان مغناطیسی زمین با طول تفاوت كمی دارد. برای غلبه بر این مشكل، دانشمندان از یك شیوه جدید بررسی اطلاعات مغناطیسی برای شناسایی پدیده‌ای موسوم به انحراف واقعی دو قطب استفاده كردند كه به تغییر آرام در موقعیت قطبهای زمین در زمان تغییر جرم داخلی سیاره گفته می‌شود.
محققان با پیگیری انحراف قطبها در طول زمان توانستند موقعیت طولی سنگهای باستانی را تعیین كنند.
به گفته دانشمندان، این اولین بار است كه از یك شیوه برای جمع‌آوری اطلاعات در مورد دیرینه طول جغرافیایی استفاده شده است.
این یافته اطلاعات مفیدی در مورد جهان آینده در اختیار انسان قرار می‌دهد. درك بهتری از دوره‌های ابرقاره می‌تواند فرایند تكامل و پراكندگی موجودات پیش از تاریخ را كه در این قاره‌ها حركت می‌كردند، روشن سازد.
این اكتشاف همچنین از كاربردهایی برای تحقیقات در مورد نفت برخوردار بوده كه معمولا در مناطقی كه قاره‌ها از هم جدا شده‌اند، شكل می‌گیرند.
دیرینه‌شناسان در حال حاضر از نتایج جدید برای بررسی مجدد گسترش گیاهان و حیوانات در قاره ها در طول دوره زمین‌شناسی استفاده كرده و اكنون قصد دارند این پیش‌بینی خود را توسط دانشمندان دیگر به آزمایش بگذارند.