حدود 70 هزار سال پیش و در زمانی که بشر نخستین، اولین مهاجرت‌های خود از سرزمین آفریقا را تجربه می‌کرده است، ستاره‌ای روی منظومه‌ی خورشیدی ما تاثیر گذاشته یا به‌تعبیری آن را به‌مقدار اندکی لمس کرده است. ستاره‌ی یادشده که با نام ستاره‌ی شولز یا scholz's star شناخته می‌شود، جرمی حدود 9 درصد جرم خورشید دارد و اندازه‌ی آن هم چندان بزرگ نیست.
از همین رو، زمانی که ستاره‌شناسان برای نخستین بار پی بردند که این ستاره‌ی همسایه از کنار منظومه‌ی ما رد شده است، چنین ارزیابی کردند که تماس شولز با منظومه‌ی خورشیدی نمی‌توانسته تاثیر چندانی روی آن گذاشته باشد.
اما پژوهشگران با ادامه‌ی بررسی‌ها نشان دادند که واقعیت با ارزیابی اولیه‌‌شان فرق داشته است. در واقع آنها اکنون اظهار کرده‌اند که تاثیر آن برخورد بر منظومه‌ی شمسی همین امروز نیز قابل مشاهده است.
نگاهی دقیق‌تر به موقعیت‌های اجرام در ابر اورت باعث شده است تا پیرامون نتیجه‌گیری اولیه تجدید نظر شود. بررسی‌ها نشان می‌دهد که این برخورد فوق‌العاده نزدیک با یک ستاره‌ی گذرنده، در واقع اثر گرانشی ضعیفی را در مرزهای بیرونی سامانه‌ی خورشیدی ما بر جای گذاشته است.
ستاره‌شناسانی از دانشگاه کمبریج و دانشگاه کامپلوتنس، از موقعیت‌های حدود 340 جرم فضایی با مدارهای طولانی در بخش‌های بیرونی منظومه‌ی خورشیدی را مورد تجزیه‌وتحلیل قرار دادند. پس از بررسی‌ها روشن شد که شمار قابل توجهی از این اجرام در آنجایی که می‌باید حضور نداشته‌اند. کارلوس دلا فوئنت مارکوس نویسنده اصلی مقاله‌ی پژوهشی از دانشگاه کامپلوتنس در مادرید می‌گوید:
اصولا انتظار می‌رود که این موقعیت‌ها به‌طور مساوی در آسمان توزیع شوند، به‌خصوص اگر این اجرام مربوط به ابر اورت باشند.
با این حال، آنچه ما می‌بینیم بسیار متفاوت است: تجمع آماری قابل توجهی از رادیان‌ها وجود دارد.
با تنظیم زمان و قرار دادن اجرام در برابر پس‌زمینه‌ی صورت فلکی دوپیکر، به‌نظر می‌رسد که یک کوتوله‌ی سرخ به‌نام ستاره‌ی شولز به‌احتمال زیاد علت توزیع مجدد ظریف آن است. این ستاره‌ی کوچک و کم‌نور اکنون در فاصله‌ی 20 سال نوری از ما قرار دارد و احتمالا در آینده و پیش از مواخذه‌ی ما برای پرداخت خسارت‌های وارده به منظومه‌ی خودمان دورتر نیز خواهد شد!
اما این ستاره تنها در حدود 70 هزار سال پیش، در حال تماس با لبه‌ی بیرونی منظومه‌ی خورشیدی بوده است؛ با فاصله‌ی حدود 0/8 سال نوری از ما. این فاصله معادل 7/6 تریلیون کیلومتر یا 50 هزار واحد نجومی است. گفتنی است که یک واحد نجومی برابر با فاصله‌ی زمین تا خورشید است. طبیعتا اینها اعداد بزرگی هستند؛ اما در مقیاس کیهانی، به‌منزله‌ی نفوذ نامطلوب در فضای شخصی ما بوده است. پوسته بیرونی مواد منجمد ابر اورت تا فاصله 100 هزار واحد نجومی از خورشید هم امتداد می‌یابد.
از سویی این برخورد نزدیک در 70 هزار سال پیش اتفاق افتاده است؛ در زمانی که جمعیت هوموساپین‌ها یا انسان‌های مدرن در حال مهاجرت از آفریقا و گسترش بیشتر در جهان بوده‌اند. این احتمال وجود دارد که نیاکان اولیه‌ی ما شاهد نور سرخ و مات آن ستاره بوده باشند. اما آنها احتمالا جرم دوار همراه آن ستاره را ندیده‌اند؛ یک کوتوله‌ی قهوه‌ای با جرمی حدود دو سوم جرم شولز.
گروه پژوهشی در بررسی شمار حلقه‌های مداری ستاره، تعدادی ستاره‌ی دنباله‌دار را نیز شناسایی کردند که مبداشان پیرامون ستاره‌ای دیگر بود. پژوهش‌های بیشتر می‌تواند جزئیات بیشتری را از ریشه‌های واقعی آنها آشکار کند؛ اما همین حالا نیز برخی پرسش‌های جالب پیرامون اینکه چه مقدار از اجرام منظومه‌ی خورشیدی ما در مکان‌های دیگری از کهکشان نیز حضور داشته‌اند، پیش روی دانشمندان می‌گذارد.
البته این گذر از کنار منظومه‌ی ما در قیاس با موارد دیگری که رخ داده‌اند، کم‌اثر است. برای یک مثال می‌توان به یک گمانه‌زنی معروف برخی ستاره‌شناسان پیرامون تاثیر یک دوقلوی تاریک خورشید خودمان بر مسیر شماری از اجرام آسمانی در 65 میلیون سال پیش اشاره کنیم؛ همان اثری که منجر به برخورد یک سیارک به زمین و از میان رفتن دایناسورها شد.
سیستم دوتایی شولز در قیاس با آن برخوردها بسیار بی‌دردسر و آرام بوده است. اما کار و پژوهش درباره‌ی همسایه‌های ستاره‌ای منظومه‌ی خورشیدی و نحوه‌ی تاثیر آنها می‌تواند به‌طور قابل توجهی به شناخت ما از برخوردهای احتمالی آینده و مواجهه با آنها کمک کند.
در طی هر بازه‌ی یک میلیون ساله، حدود 600 ستاره می‌تواند از فاصله 16/3 سال نوری خورشید عبور کنند. این رقم در واقع ترافیک بالایی در سطح خود محسوب می‌شود و دانستن و شناختن کشش گرانشی آنها و تاثیرشان بر مدار اجرام آسمانی می‌تواند سودمند باشد.
دستاوردهای این پژوهش در مقالات ماهانه‌ی جامعه‌ی نجوم سلطنتی monthly notices of the royal astronomical society: letters منتشر شده است.